27ste JAAR: APRIL COLUMN 2019, Benne Solinger

Zat ik onlangs bij de tandarts en zag een artikel in het blad Psychologie. Het ging over een meisje dat in de oorlog naar Auschwitz werd gedeporteerd. Zij overleefde, maar haar moeder werd direct na aankomst vergast en verbrand.

Bij binnenkomst in Auschwitz vraagt een vriendelijk ogende man, dr. Mengele, het meisje of de vrouw naast haar haar zus of moeder is.. Zij (16 jaar jong)
zegt: ‘mijn moeder’. Direct wordt haar moeder in de andere rij gezet…. en vergast…

Het meisje overleefde de ‘hel’.. en realiseerde zich achteraf dat ze geen ‘moeder’ maar ‘zus’ had moeten zeggen. Zij is slachtoffer van de, aardig ogende schoft, Mengele, geworden. Vanaf dat moment leeft zij met een zware last op haar schouders. Ze voelt zich schuldig aan de vergassing van haar moeder.

Het meisje wordt later psychotherapeut. Het gaat haar er nu om: ‘het slachtoffer in zichzelf’ te leren vergeven… Het gaat haar erom om sterker te worden. Ze leert dat ook aan andere mensen. Ik vind dat knap en heel waardevol voor haar leven en dat van vele anderen.

Maar terwijl ik dit schrijf, weet ik dat ik nu een moeilijk onderwerp moet aansnijden. De psychotherapeute zou nog verder kunnen gaan in haar missie..
God, ons aller Schepper, vraagt ons namelijk zelfs om te bidden voor onze vijanden.. Jezus gaf het voorbeeld! Aan het kruis bad Hij voor zijn beulen: “vergeef hen hun zonden, ze weten niet wat ze doen…”

Ik weet dat ik mij nooit kan inleven in de grote pijn, angst en het schuldgevoel van dat meisje. Het lijkt me afschuwelijk en hoop dat niemand zoiets ooit hoeft mee te maken. Om over de pijn heen te komen heeft zij als psychotherapeut voor zichzelf en haar cliënten de belangrijkste vraag aldus geformuleerd:
‘Hoe moet ik verder?’ (dus niet: ‘Waarom is mij dit overkomen?’) En voor haar en haar cliënten is dat erg belangrijk. Want als je hart lijdt, is dat vaak ook
een verhindering om je naaste lief te hebben of, en dan ga ik dus die stap verder, om God lief te hebben.

Ik schrijf dit omdat het in ieders leven zo ontzettend belangrijk is om goed na te denken over wat er aan je hart knaagt. Het is goed om je pijn aan elkaar, aan een geestelijke, psycholoog of, nog beter, aan God te vertellen. De laatste zegt niet voor niets: “Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast zijn… en Ik zal je rust geven” (Mattheus 11:28)

Alles loslaten wat je op je hart hebt is moeilijk, zeker voor zo’n meisje, dat zoveel meemaakte. Het zoeken naar vergeving van het slachtoffer in jezelf is een positieve stap die je leven kan veranderen. Een stap die muren kan afbreken. Maar vertel je het aan je Schepper, dan gebeurt er meer. Er ontstaat er een verbinding met Hem. En dat kan leiden tot een band met Hem. Een band die rust geeft, die dieper gaat, die je mogelijk zelfs leert bidden voor
je vijanden. Dat geeft diepe vrede en verdieping van je leven. En die vrede gun ik iedereen van harte.

Hartelijke groeten, Benne Solinger