HOE ZOU HET ZIJN? (column oktober 2013)
Er is een rouwdienst. De dominee vertelt veel over het leven van de gestorvene. Hij vertelt dat zij een vast geloof had in God en dat je mag geloven dat ze nu bij God in de hemel is.
Helemaal aan het einde van de dienst vraagt de dominee zich af: “Hoe kun je je voorstellen wat er gebeurt als je overlijdt. Nooit is er iemand teruggekomen om het te vertellen. Hoe leg je zoiets uit? Hoe kan nu iemand die overleden is toch verder leven bij God en een nieuw lichaam krijgen?”
En dan vertelt hij ter illustratie het volgende verhaal:
“Op de bodem van een oude libellenvijver, in het donker diep onder water, leven heel veel larven bij elkaar. Ze hebben het goed samen, maar van tijd tot tijd gebeurt er iets ingrijpends: een van de larven verdwijnt en komt nooit meer terug.
Regelmatig gebeurt het, soms zelfs heel onverwacht, dat één van hen plotseling langs een leliestengel omhoog kruipt en het water verlaat. De andere larven zijn daar erg verdrietig om. Ze missen de verdwenen larve. Wat is er met haar gebeurd? Hoe is het met haar?
Daarom beloven ze elkaar dat de volgende die aan de beurt is terug zal komen om te vertellen wat er met haar gebeurd is.
Kort na deze afspraak krijgt 1 van de larven een innerlijke drang. Of ze nu wil of niet, ze klimt langs de leliestengel omhoog, ze kan niet anders. Boven het water gekomen zoekt ze een blad om uit te rusten.
En daar gebeurt er iets wonderlijks, zonder er zelf iets voor te hoeven doen, verandert ze. Ze is geen larve meer. Ze verandert in een prachtige libelle die met haar vleugels zit te glinsteren in de zon. En er gebeurt nog wat, ze kan ineens vliegen!
Ze denkt aan de belofte die ze heeft gedaan aan haar vrienden onder water. Maar wat ze ook probeert, ze kan niet terug. Het lukt haar eenvoudig niet om door het wateroppervlak terug te keren naar haar vrienden en vriendinnen onder water.
Terwijl ze heen en weer vliegt over het water van de vijver kijkt ze naar beneden. Daar zijn haar vrienden en vriendinnen. Maar door de weerspiegeling ziet ze ook zichzelf, wat is ze veranderd, wat is ze mooi. Zelfs als ze terug zou kunnen, dan nog zullen de vrienden en vriendinnen haar niet meer herkennen als een van hen.”
N.a.v. bericht op Facebook.
Graag wens ik jullie allemaal een goede maand toe. Hartelijke groeten, Benne Solinger
Wil je reageren? Of maandelijks de column rechtstreeks toegezonden krijgen? Klik dan hier om een e-mail te sturen
Tags: bij God zijn , column , dood , hemel , hiernamaals , leven na de dood , nieuw lichaam , opstanding