HET DONDERDE WEER IN….. column Benne Solinger

In het jaar 2016 is alweer zoveel gebeurd, dat een nieuwjaarswens nauwelijks meer op zijn plek is. We hoorden het donderen in Keulen waar vrouwen niet meer gewoon de straat op konden om oud en nieuw te vieren. Afschuwelijk.Maar in De Correspondent las ik over de andere kant. Dit interview werd afgenomen met vluchtelingen in Duinkerken:
“Stel dat we meedoen aan dit interview, wat zal er dan veranderen?”, vragen de vluchtelingen zich af. “Zullen de kinderen in dit kamp ’s nachts minder huilen van de kou? Zal het hun angst verdrijven? Zullen er minder ratten ritselen over de tentzeilen? Zal mijn lijdende moeder ooit het respect krijgen dat ze verdient? Zal het helpen om de kilte uit de harten te verdrijven van mensen die ons vol afkeer en met haat in de ogen bekijken?” Verder lees ik: “De politie- en douanemensen knijpen hun neus dicht als wij langslopen. Zullen ze na dit interview stoppen met ons te treiteren? Zullen we op termijn meer ontvangen dan de aalmoezen die men ons nu toewerpt? Wij hoeven niet alleen dikke jassen, melk en rijst, wij willen een toekomst. Kun je dat garanderen met jullie pen of fototoestel? Als wij, op jullie vraag, onze gehavende schoenen en voeten tonen, dient het dan niet alleen jullie, dient het ook ons?”

Ik las het en werd koud om mijn hart, ik voelde schaamte. Kunnen wij ooit zeggen “Wij hebben het niet geweten?” Die mensen, net zoveel mens als jij en ik, voelen zich weggegooid door ons, rijke westerlingen.

Ik denk aan de gelijkenis die Jezus vertelt in Lucas 10 over de “Barmhartige Samaritaan”. Ik krijg het gevoel, dat ook ik één van die mensen ben die zich niet, of in ieder geval veel te weinig, bekommert over de vluchtelingen, dat ik mogelijk te veel ben beïnvloed door het verbale geweld van de vele politici. Of, nog erger, dat ik ben beïnvloed door mensen die bang zijn. Ik vraag me af: “Waar is mijn/onze Barmhartigheid gebleven. Wat doe ik en wat doe jij?

Er zo nu en dan over schrijven is bij lange na niet voldoende. Alleen voor de vluchtelingen bidden, is ook niet voldoende. Bidden voor de leidinggevenden in ons land en Europa is noodzakelijk en wat schiet ik er in te kort. We moeten meer liefde laten zien en niet met steeds meer geweld reageren, misschien kan dat de wereld nog veranderen. In de Lucas 3 vanaf vers 10 staat: als je 2 jassen hebt en iemand heeft het koud, geef dan een jas weg. Als je eten hebt en er heeft iemand honger, deel het dan.. Lees ook eens Matteüs 25 vanaf vers 31 over iets doen voor de minste onder ons..of 1 Johannes 3:18: ‘Laat ons niet liefhebben met woorden of de tong, maar met daden en in waarheid.’

Denk hier eens over na…. Doe er wat mee… Wat zou jij willen als jij één van hen was…..

Reageren mag….Klik hier om een e-mail te sturen groeten, Benne Solinger (artikel De Correspondent via Twitter)