25ste jaar SEPTEMBER COLUMN, Benne Solinger

De buurvrouw in de flat van mijn vriendin werd opgenomen in het verpleeghuis. De nieuwe bewoner was een kale, zeer gespierde, getatoeëerde man van ongeveer 40. Vanaf dat moment was er weinig rust meer in de flat. Om de haverklap politie in het trappenhuis. Mensen die elkaar met messen achterna zaten en steeds andere vrouwen bij hem over de vloer.

Hij woonde er een maand of twee toen ik vanaf zijn balkon hoorde: “Hé, kom jij ook uit Rotterdam?”. “ja”, antwoordde ik en hij vroeg mij bij hem langs te komen. Tegen de wil van mijn vriendin in deed ik dat en vertelde hem bij binnenkomst direct maar dat ik gelovig was en dat ik liefst niet geconfronteerd wilde worden met zijn manier van leven, maar dat ik wel goed wilde omgaan met alle buren in die flat.

Hij begon te huilen en vertelde dat ook hij geloofde. In de gevangenis was hij tot geloof gekomen. Hij dook onder zijn bed en haalde een voddig bijbeltje uit een wegstopte tas. “Ik kan niet begrijpen dat een gelovig iemand zo leeft als jij”, zei ik. Een Christen hoort toch juist goed, vertrouwd, eerlijk, geduldig te zijn en in liefde met mensen om te gaan. Ik wees hem op 1 Korinthe 13. Een half uur nadat ik bij hem weg was, werd er aangebeld en stond hij voor de deur. Mijn vriendin was echt absoluut niet blij met mij op dat moment. Ik ging met hem mee. Hij had het hoofdstuk uit de Bijbel gelezen en we beloofden om vanaf dan elke dag voor elkaar te bidden. Een jaar later, nu zo’n 6 jaar geleden, hoorde hij me praten en begreep dat ik uitgezaaide kanker had.

Hij riep me binnen, sloeg zijn gespierde armen om mij heen en bad: “trouwe hemelse Vader, dat deze goeie man nu zo’n rotziekte moet hebben. Ik vraag U eerbiedig of U 5 jaar van mijn leven aan hem wilt geven….”

Ik moet daar vaak aan denken, want afgelopen 1 januari 2017 was het exact 5 jaar geleden dat hij aan teveel drank ..en ??? is gestorven.. de politie kon hem niet meer reanimeren, ik stond erbij.

En juist in november 2016 begonnen mijn kankerwaarden weer te stijgen. De specialist vertelde mij dat het eigenlijk best verwonderlijk was dat de hormonen die ik slik zo lang hebben gewerkt. “Gemiddeld zo’n 2 jaar, bij jou nu al 7….”

Nog elke dag denk ik aan die “buurman” en dank ik God voor hem en dat ik ooit bij hem naar binnenstapte….Benne Solinger en …… wil je reageren? Dat kan! Klik hier om een e-mail te sturen.