2e kort verhaal uit boek Benne Solinger

55-PLUS was een serie boekjes die werd uitgebracht door KOK-VOORHOEVE Kampen. Ook Benne Solinger werd gevraagd een deeltje te schrijven in de reeks waar Ton Valkenburg de eindredactie van had. Benne was al vele jaren werkzaam in het ouderenwerk (zorgingcentrum/service flats, Gecoördineerd Ouderenwerk en landelijk cursusleider bij een Ouderenbond) en maakte het boekje: “Je doet het niets voor niets” met 42 korte verhaaltjes waarin je de actieve ouderen leert kennen vanuit de praktijk. (uitgebracht in 1995, maar nu weer steeds actueler) voor 1e korte verhaal, klik hier.

DE EETCIRKEL
“Wat zal ik vanavond eens koken?”, mompelt Martha van Buren (82) terwijl ze in de supermarkt loopt.
“Hè, wat zegt u?” vraagt een mevrouw, die net een pak suiker in haar karretje legt.
“Oh, ik vroeg me af wat we vanavond weer eens zullen eten. ‘t Is niet makkelijk om voor 5 mensen iedere week wat anders te bedenken.”
“Zijn jullie nog met zoveel mensen thuis?”
“Nou nee, eigenlijk woon ik alleen.”
“Krijgt u dan visite?”
“Eigenlijk kun je het geen visite meer noemen. We eten nu al drie jaar om beurten bij elkaar, dus visite….?”
“U maakt me nieuwsgierig, mevrouw…”
“Ik zal het u uitleggen.”
“Wanneer u ooit alleen komt te staan, zoals ik, dan zult u het wel merken. Geen zin meer om te koken. In je eentje eten is niet echt gezel¬lig en voor jezelf sloof je je niet zo uit. Ik werd weduwe op mijn 74-ste en woon nu al 8 jaar alleen. In die tijd heb ik zeker 4 jaar slecht gegeten. In het begin gaat het nog wel. Elke dag kookte ik gewoon. Maar na een paar maan¬den was de lol er af. Ik vond een boterhammetje wel genoeg, maar begon na verloop van tijd te mer¬ken, dat dat niet echt gezond was. Op een dag sprak ik een mevrouw die ergens in hetzelfde flatgebouw woont. Het bleek, dat we in een soortgelijke situatie zaten. We hebben toen afgesproken, dat ze een keer bij mij thuis zou komen eten. We vonden dat allebei erg gezellig. En eerlijk gezegd is koken voor z’n tweetjes me heel wat beter bevallen dan voor mij alleen. Ik probeerde er mijn best op te doen. En als de ander dat merkt en er lekker van zit te eten, is dat fijn om te merken.
We zijn dat vaker gaan doen. De ene keer kookte zij, de andere keer ik. En allebei kregen we weer lol, niet alleen in het koken, maar ook in het leven. Het leven krijgt meer zin, je moet iets voor de ander doen. Na verloop van tijd heb¬ben we eens een stukje in de krant gezet. We konden ons voorstellen, dat er meer mensen waren met dezelfde problemen. Het gevolg is, dat we nu regelmatig met ons vijfjes eten. Er is ook een man bij. Om beurten koken we voor elkaar en eten bij elkaar thuis. We zijn eigenlijk vrienden geworden. En weet je wat leuk is? Die man heeft een kook¬cursus voor mannen gevolgd. Hij draait nu ook gewoon mee en kookt op zijn beurt.”

“Wat een goed idee.”
“Zeker, maar ook wel eens ingewikkeld, wat zal ik nu toch vandaag eens koken…..?”